Loksins í Lommann.

Halló heimur!

Ég, eða öllu heldur við hjónin, erum búin að vera í tvö ár á leiðinni í Loðmundarfjörð eða Lommann eins og hann er kallaður hér austanlands.  Markmiðið var að fara í Loðmundarfjörð og Ódáðavötn í sumarfríinu.  Einhvernvegin viðraði aldrei almennilega til ferðar, sbr. þokuferðina í Ódáðavötn.  Ég er sjálfsagt einn af fáum sem hafa komið í Ódáðavötn en þó aldrei séð vötnin (eða þannig) sbr. þokuferðarbloggið.

Svo birtist alltíeinu auglýsing um messu í Klyppstaðarkirkju í Loðmundarfirði þann 20. júlí.  Um leið er ákveðið að fara í Lommann þann dag hvað sem tautaði.  Það er messað einu sinni á ári í Klyppstaðarkirkju og því upplagt að skella sér og taka myndir af kirkjunni og kirkjunni í Húsavík í leiðinni en þessar tvær kirkjur eru meðal þeirra fáu sem vantar af austurlandi i kirkjusafnið.  Mikið var spáð í veðurspár en það leit út fyrir ágætis veður en einhvernvegin tekur maður því með fyrirvara (ehemm).

Upp rann dagurinn geysifallegur, skafheiður himinn þal. glaðasólskin og hiti.  Nesti, fólki, gpsi og tölvu stappað í bílinn og lagt upp kl. 10 frá Egilsstöðum.  Við ókum sem leið lá í Borgarfjörð og upp á Húsavíkurheiði, stoppuðum til að taka mynd af fjallinu Hvítserki (skyldumynd á þessari leið) og kannski fleiru.

Hvítserkur geymir "11. boðorðið" þar sem í hlíðum hans eru sérkennilegir berggangar sem mynda róversku töluna 11 (XI).  Hin myndin er frá sama stað en til suðurs til Lommans sem er handan fjallsins, vegurinn hlykkjast upp vinstra megin í myndinni.

Vegurinn er brattur og hlykkjóttur og maður er voðafeginn að vera kominn niður hinumegin.  Þegar þangað kom varð ég hissa á hvað Lomminn er viðlendur og grösugur.  Maður getur alveg séð fyrir sér búsældarlega sveit, ef samgöngur væru skárri og ekki væri búið að stúta íslenskum landbúnaði, en það er önnur saga.  Við héldum rakleiðis í Klyppstað og skoðuðum okkur um, héldum síðan áfram inneftir dalnum dálítinn spöl, fundum okkur þar þennan líka fína grasbala og borðuðum nesti.

Á Klyppstað eru rústir íbúðarhúss, en þarna var prestsetur langa hríð, kirkja frá 1895 og rústir útihúsa.  Þar er líka lítil falleg á sem heitir Kirkjuá en hún getur verið víðsjárverð enda hefur hlaup úr henni eytt bænum á Klyppstað einu sinni svo vitað sé.

 

 

 

 

 Áin er falleg og umhverfið allt á Klyppstað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Töluverður fjöldi fólks var við messuna, kirkjan var full, hún tekur ca. 50 manns í sæti.  Var fullsetið og ríflega það.

  

 

 

 Þessi mynd er tekin úr fyrrnefndum grasbala inn dalinn.  Hægt er að keyra áfram inneftir en þarna er bær sem varla sést á minnkaðri myndinni.  Við fórum ekki lengra inneftir þar sem leið að messu, það verður bara gert næst.

 

Ákveðið hafði verið að fara í Húsavík í bakaleiðinni úr Lommanum.  Það er stutt frá veginum þangað niðureftir og ættu allir sem þarna fara að koma við í Húsavík.  Þetta er með fallegri stöðum sem ég hef heimsótt á Íslandi.

 

 

 

Í ferðalok heimsóttum við höfnina á Borgarfirði og skoðuðum fuglalífið í klettinum. 

Komum heim í Egilsstaði um kl. 19:30, þetta hafði semsagt verið 9 1/2 tíma ferð.  Við vorum þreytt en ánægð með daginn. 

Miklu meira síðar...

Ferðafrík...

Halló heimur!

Í gær var síðasti frídagurinn okkar og við ákváðum að fara í ferð.  Ekkert mjög langa, en skemmtilega samt.

Leiðin lá í gegnum Hallormsstaðaskóg inn í Fljótsdal, nánar tiltekið norðurdalinn þar sem Fljótsdalsstöð (Kárahnjúkavirkjun) er.

Fyrst stoppuðum við þó við brúna yfir Gilsá og skoðuðum steinbogann.  Við höfum farið milljónsinnum þarna yfir en aldrei skoðað bogann.

Síðan var haldið áfram inneftir að Fljótsdalsstöð og þar áfram eftir gömlum vegi sem liggur alveg inn fyrir Egilsstaði í Fljótsdal.  Við vildum ekki keyra gegnum hlaðið á Egilsstöðum svo við fórum yfir brúna á Jökulsá og austan megin árinnar eftir gömlum vegi eins langt og fýsilegt þótti.  Vegurinn endaði í hlaðinu á eyðibýli sem ég veit því miður ekki hvað heitir.  Dalurinn er þröngur og fjöllin há beggja vegna, það er eiginlega ekki laust við að maður fái smá innilokunarkennd þegar maður virðir fyrir sér bæina sem standa þarna innst í dalnum hvor gengt öðrum með ófæra Jökulsá á milli.  En það á eftir að breytast, Jökulsá í Fljótsdal verður beisluð í sumar þegar Hraunaveita kemst í gagnið, en þar eru Jökulsá og Kelduá beislaðar til að sjá Fljótsdalsstöð fyrir vatni meðan hækkar í Hálslóni, sem geymir vetrarforðann.

Maður veltir fyrir sér hvernig hefur verið að búa hér að vetri til.

 Miklu meira síðar.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Boginn yfir Gilsá
• Eyðibýli handan ár
• Eyðibýlið við enda vegarins
• Inneftir, glittir í Snæfell
• Fljótsdalsstöð

Þokuferðin mikla...

Halló heimur!

Nú þegar sumarfríi hallar eru við hjónin orðin alveg ferðabrjáluð!  Við fórum í ferð í dag sem við höfum lengi ætlað að fara, til Ódáðavatna.  Við leggjum af stað í sólskini og hita áleiðis á Öxi, þegar þangað kemur, er svo lágskýjað að sér ekki til fjalla.  Við sjáum á kortinu í tölvunni, GPS tengdri, að við erum komin á réttan stað til að beygja útaf.  Það er skotið á fundi og eiginlega hætt við alltsaman, en lágadrifsfíknin er eins og önnur fíkn, allt er gert til að fullnægja fíkninni.  Við fórum semsagt til fjalla í þokunni, náðum til Ódáðavatna en sáum þau auðvitað ekki fyrir þoku, frekar en neitt annað.  Fórum svo heim aftur að skúra stofuna.  ~114km (þar af slatti í lága drifinu).

Til fróðleiks um Ódáðavötn:  Vötnin eru að mestu leyti náttúruleg en eru miðlunarlón fyrir Grímsárvirkjun á Héraði.  Þangað eru einhverjir tugir kílómetra og miðlunin fer fram ofanjarðar, þe. eftir náttúrulegum farvegi árinnar.

Við verðum hins vegar að fara aftur uppeftir þegar betur viðrar.

Miklu meira síðar...

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Þokan við Ódáðavötn

Bíltúr...

Halló heimur!

Við gömlu hjónin fórum í herjans bíltúr í dag, 485km.

Við brunuðum semsagt í Aðaldalinn til að sjá sýninguna "Hvað er með ásum?" í Laxárvirkjun.  Sýningin hefur breyst aðeins síðan síðast (2002), en er ekki síðri, betri ef eitthvað er.  Síðan skoðuðum við byggðasafnið á Grenjaðarstað.  Við höfðum svosem komið áður á Grenjaðarstað, en það er laaangt síðan, 30 ár+ (rosaleg´r maður orðinn gamall!!).  Skemmtilegt að skoða safnið, gamla bæinn og allt dótið, að ógleymdri kirkjunni, svo vill svo skemmtilega til að safnið er 50 ára á morgun.  Það er svolítið skondið að ekki eru til peningar til viðhalds á bænum (sem sárlega vantar), sérstaklega á þetta merku afmælisári.  Svo er líka skondið að allir ferðamennirnir sem verið er að rútast með á Mývatn og fleiri flotta staði á svæðinu, koma ekki á Grenjaðarstað.

Svo eftir þetta fórum við upp Laxárdal eins langt og vegurinn náði, og svo heim aftur.  Þetta var 9 tíma ferð.

Miklu meira síðar...

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Yfir virkjanir og út Aðaldal.
• Grenjaðarstaður, framhús.

Seinni hlutinn.....

Halló heimur!

Nú er farið að síga á seinni hlutann í fríinu.  Þetta hefur verið sérlega skemmtilegt frí.  Meðan ég var upptekinn innandyra við innréttingasmíð í þvottahúsinu var veðrið skaplegt, svo þegar það var að klárast kólnaði enn meir og byrjaði að rigna.  Þetta skal ekki skoðast sem svo að ég að tuða út í veðrið, heldur er þetta mín venjulega heppni.  Það liggur fyrir að gera eitthvað ákveðið, best að hespa því af strax og fara svo að leika sér, og þá er þetta svona.

Miklu meira siðar...

Geggjað!!!

Halló heimur!

Nú stendur yfir  Egilsstaða á austurlandi, (http://jea.is).  Við hjónin fórum á opnunartónleika hátíðarinnar sem voru haldnir í aðkomugöngum Kárahnjúkavirkjunar, Fljótsdalsstöð.  Það var í einu orði sagt æðislegt, skemmtileg tónlist, flottur dans og æðislegur hljómburður.

Svo kom systir mín og hennar maður mín í heimsókn, við fórum að borða á Gistihúsið, frábær matur.  Svo fórum við á tónleika með gítaristanum Larry Carlton.  Ég hafði svosem ekki heyrt mikið af honum fyrirfram en þetta mun vera frægur maður.  Hann sagði reyndar sjálfur að hann ætti "nickname" sem væri "Larry Who?", þessu fylgdi saga sem ég nenni ekki að skrifa alla upp.  Þarna voru líka aðrir frábærir tónlistarmenn, þar á meðal hrikalega góður bassaleikari.

Svo fór systir mín heim í morgun, ég hefði viljað að heimsóknin yrði lengri.

 Miklu meira síðar...

Hver er Húnn Ísbjörnsson?

Það er kreppa.  Það er kreppa.

Ha?, getur verið að það sé kreppa?  Jú bankarnir græða minna, Eimskip tapar einhverjum aurum á einhverju fyrirtæki sem þeir keyptu og heitir Innúít, eða eitthvað svoleiðis.  Svo ætlar ríkið að bjarga bönkunum út úr ódýruhúsnæðislánaruglinu.  Þetta er náttúrulega bara ekki hægt!  Banki lánar peninga of ódýrt og ríkið borgar brúsann.  Hver ætli hjálpi þeim sem glöptust á 100%lánin og runnu svo á rassinn með alltsaman?  Væntanlega enginn, bankinn leysir til sín húsnæðið og ríkið borgar tapið.  Æðislegt!  Ef ég gerði eitthvað í þessa veru fengi ég bara feitan reikning frá ríkinu fyrir ógreiddum gjöldum (sem ég gæti ekki greitt vegna húsnæðislánsins), ekki boð um hjálp.

Annað mál, sem virðist vera mál málanna þessa dagana, ísbjarnamál.  Fjöldi manna var að leita að ísbirni a´Hveravöllum.  Já, HVERAVÖLLUM.  Þetta er náttúrulega ekki í lagi.  Hvers vegna í ósköpunum ætti ísbjörn að fara til Hveravalla, til að fara í bað?  Á leiðinni frá sjó til Hveravalla er ekkert að éta nema í sveitunum, ef ísbjörn hefði farið um sveitirnar hefðu bændur orðið varir við hann, þetta er jú enginn köttur!  Einhverjir ferðamenn sáu einhver spor í drullunni kringum Hveravelli, þeir töldu sig þekkja sporin frá heimalandinu.  OK, það eru kannski skógarbirnir þar sem þessir ágætu ferðamenn eiga heima, ég man alla vega ekki eftir að sést hafi til ísbjarna sunnan Eystrasalts.  Ég bara næ ekki upp í svona vitleysu, lögreglan hefur gefið út að vegaeftirlit verði nánast lagt af vegna hækkandi olíuverðs, svo er helling af olíu sóað í svona vitleysu.

Miklu meira síðar...

Seytjándinn...

Halló heimur!

 Jæja, þá er Sautjándijúni kominn (og næstum farinn líka) með öllu sínu fylgidóti.  Ræðum og ættjarðarlagasöng o'soleiðis.

Hér austandlands urðu menn eitthvað hræddir við veðurfræðingalygar (veðurfræðingar ljúga nefnilega sbr. texta Bogomils) og færðu allt klabbið inn í íþróttahúsið á staðnum.  Sólin skein glatt á galtóman Tjarnargarðinn í golunni og skyldi ekkert í mannfólkinu að vera ekki úti að skemmta sér.

Við pússuðum okkur í okkar fínasta, eins og við gerum gjarnan undir ræðuhöldum Sautjándans, svona til að fá útrás fyrir athyglissýki og þjóðrembu einusinni á ári.  Formaður kvenfélagsins steig á stokk og ræddi ýmis mál, fjallkonan flutti ljóð eftir Einar Ben, síðan dreif karlakórinn Drífandi (án Drífu) sig á svið og söng fáein lög, var klappaður upp (slíkt gerist örugglega bara í sveitinni), ekki að þeir hafi ekki verið vel að því komnir, þeir stóðu sig bara vel, Drífulausir (Drífa er sko kórstjórinn, kórinn kenndur við hana).  Svo var eitthvað fleira sem ég varð ekki var við þar sem ég þurfti að bregða mér afsíðis.  Síðan fórum við heim.

 Miklu meira síðar...

Einbýlishús með garði?

Halló heimur!

 Ég átti svosem ekkert sérstaklega neinn draum um einbýlishús með garði, en sá draumur varð hins vegar að veruleika þegar við fluttum hingað austur.  Einbýlishús með garði er ágætt, allavega á veturna.  Einbýlishús með garði er samt ekki eins gott og einbýlishús með bílskúr og garði, en það má alltaf bæta úr því seinna þe. uppfæra úr einbýlishúsi með garði í einbýlishús með bílskúr og garði.  Það útheimtir annað af tvennu, að byggja bílskúr í garðshorni eða selja einbýlishús með garði og kaupa einbýlishús með bílskúr og garði.  Í mínu tilfelli væri sennilega betra að byggja bílskúrinn í garðshorni, sérstakleg þegar tekið er tillit til þess að malarpúðinn undir bílskúrinn er tilbúinn, svona þannig séð.  Það þarf að skafa grasið ofanaf og grafa fyrir lögnum.  Það albesta við þessa ráðstöfun væri að einhver slatti af grasinu í garðinum færi undir bílskúrinn.  Einbýlishús með garði útheimtir nefnilega slátt á garðinum, trjáklippingar og margvíslega aðra óáran.  Einbýlishús með garði er bara puð og aftur puð.  Maður slæst við grasið og fíflana og arfann og hvruviethvað.

Kannski er einbýlishús með garði ekkert góð hugmynd, allavega myndi ég benda öllum sem ganga með þann draum að hugsa sig vandlega um.  Ég er nokkuð viss um að einbýlishús með bílskúr er málið, enginn garður sko.

 Miklu meira síðar...

Undir heillastjörnu.

Halló heimur!

Fyrir allmörgum árum kom út bók (man ekki eftir hvern) sem hét Undir kalstjörnu.  Það er hinsvegar alveg ljóst að íslendingar búa ekki undir þeirri stjörnu heldur einhverri mjög öflugri heillastjörnu. 

Jarðskjálftar eru sennilega einhverjar óhuggulegustu náttúruhamfarir sem fyrirfinnast.  Ólíkt veðri og eldgosum virðist ekki vera hægt að spá fyrir um það hvar eða hvenær skjálfti skekur jörðina.  Þar sem ég er sunnlendingur (Holtamaður) að upplagi eru jarðskjálftar eitthvað sem maður vandist við.  Þeir skjálftar voru auðvitað bara svona pínulitlir og gerðu engan usla og maður var ekkert að velta því fyrir sér.

17. 06.2000 líður manni seint út minni þó maður hafi búið í Reykjavík og verið á Ingólfstorgi að horfa á einhverja skemmtikrafta þegar skjálftinn skók jörðina.  Ég sá skjálftann frekar en fann hann, það titruðu svo rúðurnar í Moggahöllinni að maður skildi ekki strax hvað var að gerast, svo áttaði maður sig.  En að þetta væri fyrsti alvöru suðurlandsskjálftinn síðan fyrir 1900 datt manni ekki í hug.  Síðan heyrði maður fréttir, og þakkaði sínum sæla fyrir að ekki urðu slys á fólki.

21.06.2000 líður mér örugglea aldrei úr minni, þegar seinni stóri skjálftinn kom.  Ég lá í rúminu, svo alltíeinu kom ægilegt högg, Reykjavík er sko marga tugi kílómetra frá Hestfjalli, en höggið var samt alveg gríðarlegt.  Ég teygði mig í útvarpið og viti menn, skelkaðir fréttamenn sögðu óljósar fregnir af jarðskjálfta á suðurlandi.  Aftur slapp fólk ómeitt, þó töluvert mikið tjón hafi orðið á eignum.  Maður hugsaði til kunningja sem búa í nágrenni við upptökin, og reyndi að senda þeim styrkjandi hugsanir.  Seint um nóttina var orðið ljós hverskyns var, hyldjúpar sprungur í jörðinni, vegurinn næstum ófær þar sem sprungan fór í gegnum hann, ég sofnaði loksins.

Tveimur dögum síðar, á 90 ára afmælisdegi föður míns hefði hann lifað, ókum við hjónin austur í heimahagana.  Þar mætti manni eyðilegging, íbúðarhús bæja sem maður kom oft á í uppvextinum voru mörg ónýt, sama mátti segja um útihús víða.  Náttúruöflin settu niður deilurnar um gamla samkomuhúsið á Laugalandi, það var gersamlega ónýtt eftir skjálftann og vélar byrjaðar að brjóta það niður sem uppi stóð.  Ekki svo að skilja að húsið hafi hrunið, en það var svo illa farið.

Nú þegar ég bý utan jarðskjálftasvæðisins á suður- og suðvesturlandi get ég ekki annað en sent öllum íbúum svæðisins baráttukveðjur.  Þvílík mildi að einungis 28 manns skyldu slasast og enginn alvarlega.  Þetta er nú bara með þvílíkum ólíkindum að ótrúlegt er.  Maður veltir fyrir sér hörmungunum sem urðu í Kína.  Þar er jú fleira fólk og greinilega ver byggð hús, en sá skjálfti var líka stærri.

Afleiðingar öflugra jarðskjálfta eru svakalegar, þær verða það alltaf.  Þau okkar sem velja sér búsetu á jarðskjálftasvæðum verða að vera undir það búinn að allt fari einn daginn til fjan...s.  Samt er það nú þannig að maður hugsar aldrei um það að eitthvað komi fyrir hjá manni sjálfum.

Sunnlendingar, sendi ykkur mínar fallegustu hugsanir og kveðjur.

 Miklu meira síðar...